Durk Gjaltema is net mear. Dat is bagger en ik haw der om flokt. Ik wit net krekt wannear ’t ik him kennen learde. Of miskien ek wol… Ik hie in ynterview mei Menno van Zwieten yn Peins foar doe noch de Wis IN.
Ynienen kaam der in lyts weintsje it terrein opriden. Durk ferskynde om de hoeke.
“Wolst myn Maserati sjen?” frege er.
“Fansels!”
De Maserati wie in weintsje dêr’t Durk en de sjirts krekt ynpasten. Yn dy tiid die hy noch de wask foar de KNKB. Wy hiene elkoar wolris earder moete, mar dêrnei kamen wy elkoar hieltyd faker tsjin. Durk hat genôch problemen hân en it is net oan my om dêr wiidweidich oer te fertellen. Hy wie der iepen oer, mar dit is net it plak. Wichtiger is wat er my dêroer learde. Ik fûn in keatser wolris fier ûnder syn kinnen keatsen. Dêr hie ik ek wol gelyk yn, mar Durk socht de nuânse:
“Ja, mar hy hat krekt..”
“Dat sil, mar moatst witte…”
Durk wist mear, omdat hy yn de klaaikeamer kaam. Ik hearde him oan en snapte it. Net trochfertelle. En ferjit nea dat in keatser ek in minske is mei in ferhaal, dat wy lang net altyd kinne. Ferkearing út. Baan kwyt. Sykte yn de famylje. Der binne tûzenen redenen wêrom ’t it soms net rint sa ’t it rinne moat. Durk wist dy redenen en hâlde der rekken mei.
De PC wie syn dei. Dan wie er moarns om healwei seizen wekker en gie fan bêd. Sliepe slagge dochs net mear. Foar acht oere wie er op it Sjûkelân. Ik ek en it wiene magyske mominten.
“Hé lilkert”, sei er dan. “Do hjir ek wer?”
“Fansels, lekker ding.”
Fierder barde der net safolle. Der barde sa goed as neat. In stil en leech Sjûkelân. Leech fjild, lege bestjoerstinte, lege tribunes. Durk en ik. Bakje kofje en net folle wurden. Stilte foar de stoarm. Ja, Durk koe op mominten ek stil wêze as er ûnder de yndruk wie. En fan it spul mei dat lytse baltsje yn it algemien en fan de PC yn it bysûnder wie er ûnder de yndruk. Mar yn feite makke it net folle út of der keatst waard op it Sjûkelân of yn Moarre. Hy wie der dochs wol. Ut leafde foar it spultsje. Dat wie wolris ûnhandich foar minsken om him hinne.
“Woansdei? Dan kin ik net. Dan is Minnertsgea.”
En dan ferûntskuldigjend…
“Dat betink ik net, dat se dêr op woansdei keatse. Dat dogge sy.”
Dan wie it praat oer en Durk tôge nei Minnertsgea.
Faak hie er de bek yn beide hannen, sa as wy Friezen dat dan sizze. Mar hy bedoelde it nea ferkeard. As ik werris in perioade mear kalorieën binnenkrige as ik ferbaande, rôp er fan ôfstân oer it fjild fan Sint Anne: “Hoe is it, Billy Turf?” Sûnder twifel mei blikje kola en in pûdsje sjips by de hân.
Gekheid. Nea mei de yntinsje om te kwetsen. Johannes Brandsma stie derby. De Statler en Waldorf fan it keatsen. Steltsje muppets. Ik fertelde oer it idee foar in podcast.
“Ik wit net wat dat is”, sei er.
“Ik hâld in mikrofoan foar jim mûle”, lei ik út. “En dan lulle jim wat dom oer keatsen.”
“Best. Dom lulle kin ik wol.”
“Wit ik.”
Doe’t it mei syn sûnens minder gie en hy de shirtsjes net mear die, seach ik him geandewei swakker wurden. Alle jierren socht ik him op yn it fak foar de minder faliden by de PC. Altyd in hân en in praatsje. Wat wie er bliid dat er Peinzer Menno van Zwieten de PC winnen seach. De kroan op Menno syn wurk, mar sûnder twifel ek in bytsje op syn eigen wurk. “Durk wie in sportheit foar in soad keatsers”, sei in âld-keatser tsjin my.
Boppe dat alles wie Durk in man dy’t minsken seach. Echt seach. Twa jier lang wraksele ik mei in depresje. Soms gie it wat better, soms wer wat minder. En as dat lêste it gefal wie, kaam er nei my ta, lei syn hannen op myn skouders en sei:
“Do tinkst der wol om, hè?”
No en dan appten we of stjoerden in berjocht fia Messenger. Lange petearen wiene it nea en Durk hie altyd itselde lêste wurd.
“Hoi!”
De lêste PC wie er der net, moarns betiid.
En ik fielde… In grut part fan de magy fan dat momint wie ferdwûn. En no wit ik, it komt ek net werom. Dat docht sear.
Dêrom sis ik him syn eigen tekst mar nei…
“Hoi!”
Jacob Stelwagen
